Sérvitur bókaormur

Ég viðurkenni það hér með og horfist í augu við sannleikann: ég er sérdeilis skrýtinn lesandi.

Frá því ég fór að lesa eitthvað af viti, þ.e. á unglingsárunum, hefur ákveðin tilhneiging fylgt mér. Þessi tilhneiging lýsir sér í því að ef einhver í sögunni er að gæða sér á einhverju (sem ég veit af fenginni reynslu að er ætt) þá langar mig í slíkt hið sama - núna.

Þetta gerist svo oft að þegar ég segi Baldri að mig langi í þetta eða hitt matarkyns spyr hann mig að bragði hvort einhver í bókinni sé að fá sér svoleiðis.

Nokkur dæmi máli mínu (og sérvisku) til stuðnings:

Þegar ég horfði á teiknimyndirnar um Heidi í Ölpunum, sem voru að mig minnir á fimmtudögum á RÚV, gladdist ég alltaf mjög þegar í matinn var hrísgrjónagrautur það sama kvöld, það líktist nefnilega svo þessum graut sem Heidi og félagar fengu frá afanum í litla fjallakofanum.

Þegar ég las bækur Jane M. Auel um Aylu var ég alltaf að biðja mömmu að útbúa einhvers konar pottrétt/gúllas því það var sá réttur sem mér fannst helst líkjast þeirri matargerð sem lýst er í bókunum.

Þegar ég las Minningar geisju hans Arthur Goldens var ég alltaf með skál af soðnum, hvítum hrísgrjónum og sojasósu mér við hlið.

Og nýjasta dæmið er frá því í gær. Ég var þá nýlega byrjuð á Angela's Ashes hans Frank McCourt þar sem lýst er mikilli fátækt og sult á Írlandi þriðja og fjórða áratugar 19. aldar. Nema hvað, eitthvað hlaut Frank McCourt að borða til að lifa það að verða rithöfundur: soðnar og stappaðar kartöflur með smjöri og salti. Ég beint inn í eldhús, kartöflur bubbla í potti og áður en ég veit af er ég farin að gæða mér á stöppunni.

Ég kýs að líta svo á að ég lifi mig inn í söguna, Baldri finnst ég bara skrýtin.

Tweet