Við erum búin að ákveða að segja frá því sem á daga okkar dreif í Rishikesh í máli og myndum. Þannig komum við frekar til að muna eftir ýmsum skemmtilegum atburðum og þið lesendur góðir fáið fréttir frá framandi slóðum. Það mætti kannski ætla að þetta verði stutt færsla þar sem langt er um liðið, en svo er aldeilis ekki. Þetta er löng færsla.
Eftir strembna ferð upp eftir til Rishikesh í skröltand rútuskratta komum við okkur fyrir á því allra fábrotnasta gistiheimili sem ég hef komið á. Við hittum tvo Rúmena á leið okkar upp til Rishikesh og deildum saman ricksaw síðasta spölin, og þau samfærðu okkur um að Namaste guesthouse væri æðislegt. Mér fannst það ekki. Ber steypa á gólfinu, rúmföt sem virtust ekki hafa verið þvegin og handklæði sem lyktuðu af tjöru. Samt ekki svo slæmt fyrir 180 rúpíur á nótt. Við létum okkur hafa það að fyriberast þarna í þrjár nætur og notuðum tímann á milli til að skoða alla, og þá meina ég ALLA, þá gististaði sem voru í grennd við yoga shalað okkar. Fundum loks fínt herbergi á Green Hills Cottage hjá þeim Krishna og Alberti, og enduðum á að gista hjá þeim í sex vikur í frábæru yfirlæti. Við vorum svo góð auglýsing fyrir hótelið að undir lokin vorum við orðin fjögur úr jógagrúppunni okkar sem gistum þarna, öll í einum, sætum hnapp.
Alla morgna utan laugardaga röltum við upp úr hálf átta niður í jóga shala til að stunda okkar æfingar. Við vorum svo stirð á fyrstu æfingunum að það var átakanlegt á að horfa, og einstaklega sársaukafullt að ganga um og vera til fyrstu dagana á eftir. Ef maður skiptir út jógaæfingum fyrir hoss í rútum þá má svo sem reikna með slíkum árangri. Jóga shalað okkar var í u.þ.b. 10 mínútna göngufæri frá hótelinu okkar, neðar í dalnum, sem þýddi að eftir æfingar, þegar maður er hvað uppgefnastur yfir daginn, var heimferðin ávallt upp í mót. Hins vegar gat það komið sér vel að hallinn væri niður í mót á morgnana því þá var auðveldara að spretta úr spori ef við heyrðum í asnabjöllu (kem betur að þessu síðar).
Jóga shalað var á efstu hæð á hóteli sem hefur mátt muna fífil sinn fegurri. Allt úr óþéttu gleri og málmi svo að við fundum fyrir hverri einustu vindhviðu. Og morgnarnir og kvöldin í Rishikesh eru sannarlega vindasöm. Að heyra í gnauðinu í vindinum og hvernig hann skók allt shalað að utan minnti helst á vetrarbyl heima nema bara ekki eins huggulegt því shalað var lítið sem ekkert upphitað og það var kalt. Og varð svo enn kaldara. Eftir því sem leið á dvölina mátti sjá skýra fylgni milli þess hve mikið hafði kólnað og hve bústin og bosmamikil við vorum á leið á æfingar. Yfir jógafötin klæddum við okkur í buxur, peysur og stakka, pasmínur og sokka. Allt sem við fundum. Kjöguðum svo á æfingu og týndum hægt og rólega af okkur varaspjarirnar eftir því sem uddjya öndunin tók að virka.
Þetta dúlluðum við okkar við sex daga vikunnar, tvo tíma á dag. Þess utan fórum við líka í svokallaða Yin yoga tíma tvisvar í viku, tvo tíma í senn. Þar leið okkur eins og gamalmennum við hlið samnemenda okkar sem létu sér fátt um finnast að renna í slitt og spíkat, fulla dúfu og ég veit ekki hvað. Stundirnar á milli tíma voru oft nýttar í að undirbúa jógakennaranámið, þá oft á svölunum okkar með útsýni yfir hæðir Himalayafjallanna. Eða þá að við sátum og lásum í góðri bók, horfðum á ógrynni auglýsinga í sjónvarpinu með smá bútum af kvikmynd inn á milli eða kjöftuðum við jógavini okkar. Hópurinn sem var að æfa með Louise Ellis þegar okkur bar að garði var fámáll til að byrja með en okkur tókst að hrista alla rækilega saman með reglulegum boðunum í sameiginlegan morgunmat eftir æfingar. Þannig kynntumst við frábæru fólki sem við vonumst til að sjá aftur einhvern daginn.
Við fórum í þrjár dagferðir sem vert er að segja frá. Sú fyrsta snerist um Bítlana, en við fórum og heimsóttum það sem kallast Bítlaashramið í Rishikesh. Þar dvöldu Bítlarnir víst fyrir einhverjum áratugum og sömdu efni í plötu. Eftir dvöl þeirra í þessu tiltekna ashrami blés starfsemi þess víst út, slík var aðsóknin, en í dag er þarna algör draugabær. Einhverjir flækingar hafa tekið sér bólfestu innan veggja ashramsins, halda hliðinu læstu og rukka ferðamenn um aðgang. Þeir segjast vera að vinna fyrir stofnun sem sér um viðhald og varðveislu sögulegra minja.
Maður veit aldrei hverju maður á að trúa hér í Indlandi nema því að trúa aldrei neinu, svo eftir nokkurt streð tókst okkur að semja við þá um hópafslátt fyrir okkur sex sem vorum saman á ferð. Við gengum um grundir ashramsins og stemmningin var notaleg og ljúf. Þarna hefur gróðurinn fengið að vaxa villt í allavega heilan áratug og aparnir eru hæstánægðir með friðinn þarna. Áhugaverðast fannst mér samt að virða fyrir mér byggingarnar og forvitnilegan arkitektúrinn. Margar bygginganna minntu helst á lítil stubbahús, eða kannski að Hobbitaholur sé virðulegri lýsing.
Önnur ferðin var farin með nokkurn veginn sama fólkinu. Við gengum upp að fossi sem er í um klukkutíma göngufæri frá ánni Ganga. Það var svalandi að komast aðeins út úr ysi og þys Laxman Jhula (hverfinu okkar), hvíla sig smá stund á látlausum bílflautunum og asnabjöllunum. Þaðan röltum við svo hærra upp í hlíðarnar þangað til við komum að litlu fjallaþorpi, Patna. Þetta er ábyggilega fallegasta þorp sem ég hef séð á Indlandi. Allt snyrtilegt, huggulegt og með eindæmum kyrrlátt. Íbúarnir virðast leggja mikla rækt við rósir og önnur skrúðblóm því allt var í litríkum blóma.
Við höfðum gengið smá spöl innan þorpsins þegar á móti okkur tók aldraður herramaður. Hann vildi endilega bjóða okkur heim til sín í chai. Garðurinn hans skaraði alveg fram út því sem við vorum búin að sjá fram til þessa, og hann var meira að segja með avókadó tré í bakgarðinum sem hann hafði ræktað upp af grísku avókadófræi. Meira að segja upp í fjallabæ á Indlandi nær hnattvæðingin að pota fingrum sínum.
Konan hans sauð handa okkur chai á hlóðum, og á meðan við sötruðum á því tók hún til við að elda handa okkur einhvers konar semolina korngraut með möndlum, kardimommum og mjólk. Síðan sýndu þau okkur stolt myndaalbúmið sitt sem einmitt var stútfullt af myndum af þeim við hlið hinna ýmsustu ferðamanna sem álpast hafa inn í þorpið í gegnum árin. Þegar við vorum búin að gæða okkur á gómsætum korngrautnum kvöddum við þau hjón með trega. Litla þorpið Patna hafði sýnt mér hlið á Indlandi sem ég hafði fram til þessa aðeins átt von í hjarta um að sjá.
Í þriðju ferðinni fóru jógarnir til heilaga bæjarins Haridwar til að taka út bæjarlífið og fylgjast með puju, eða helgiathöfn, sem fer fram á hverju kvöldi við sólsetur við bakka Ganga. Við leigðum okkur leigubíl og héldum af stað undir þeim skemmtilegu formerkjum að við værum að fara í school trip. Rétt utan við bæinn er risavaxinn stytta af guðinum Shiva sem við urðum að mynda í bak og fyrir. Við gengum síðan meðfram ánni og fylgdumst með fólki baða sig. Það minnti um margt á lífið í Varanasi nema töluvert afslappaðra og fámennara. Pujan sjálf var síðan tiltölulega einföld í sniðum en áhrifarík engu að síður. Þegar myrkrið skall á gengu sérstakir eldberar milli sitjandi fólksins og buðu þeim er vildu upp á heilun af heilögum eldi. Til að hljóta blessun eldsins ber maður hendurnar að eldinum og færir svo lófana að andlitinu og yfir höfuðið rétt eins og maður væri að skola á sér andlitið í vatnslaug. Falleg og áhrifarík helgiathöfn.
Útsýni yfir ánna Ganga
Baldur, Albert og Krishna skoða myndir af Íslandi
Alla morgna utan laugardaga röltum við upp úr hálf átta niður í jóga shala til að stunda okkar æfingar. Við vorum svo stirð á fyrstu æfingunum að það var átakanlegt á að horfa, og einstaklega sársaukafullt að ganga um og vera til fyrstu dagana á eftir. Ef maður skiptir út jógaæfingum fyrir hoss í rútum þá má svo sem reikna með slíkum árangri. Jóga shalað okkar var í u.þ.b. 10 mínútna göngufæri frá hótelinu okkar, neðar í dalnum, sem þýddi að eftir æfingar, þegar maður er hvað uppgefnastur yfir daginn, var heimferðin ávallt upp í mót. Hins vegar gat það komið sér vel að hallinn væri niður í mót á morgnana því þá var auðveldara að spretta úr spori ef við heyrðum í asnabjöllu (kem betur að þessu síðar).
Ásdís stúderar / Jógar á morgunæfingu
Jóga shalað var á efstu hæð á hóteli sem hefur mátt muna fífil sinn fegurri. Allt úr óþéttu gleri og málmi svo að við fundum fyrir hverri einustu vindhviðu. Og morgnarnir og kvöldin í Rishikesh eru sannarlega vindasöm. Að heyra í gnauðinu í vindinum og hvernig hann skók allt shalað að utan minnti helst á vetrarbyl heima nema bara ekki eins huggulegt því shalað var lítið sem ekkert upphitað og það var kalt. Og varð svo enn kaldara. Eftir því sem leið á dvölina mátti sjá skýra fylgni milli þess hve mikið hafði kólnað og hve bústin og bosmamikil við vorum á leið á æfingar. Yfir jógafötin klæddum við okkur í buxur, peysur og stakka, pasmínur og sokka. Allt sem við fundum. Kjöguðum svo á æfingu og týndum hægt og rólega af okkur varaspjarirnar eftir því sem uddjya öndunin tók að virka.
Kappklædd á æfingu í vetrakulda Indlands
Þetta dúlluðum við okkar við sex daga vikunnar, tvo tíma á dag. Þess utan fórum við líka í svokallaða Yin yoga tíma tvisvar í viku, tvo tíma í senn. Þar leið okkur eins og gamalmennum við hlið samnemenda okkar sem létu sér fátt um finnast að renna í slitt og spíkat, fulla dúfu og ég veit ekki hvað. Stundirnar á milli tíma voru oft nýttar í að undirbúa jógakennaranámið, þá oft á svölunum okkar með útsýni yfir hæðir Himalayafjallanna. Eða þá að við sátum og lásum í góðri bók, horfðum á ógrynni auglýsinga í sjónvarpinu með smá bútum af kvikmynd inn á milli eða kjöftuðum við jógavini okkar. Hópurinn sem var að æfa með Louise Ellis þegar okkur bar að garði var fámáll til að byrja með en okkur tókst að hrista alla rækilega saman með reglulegum boðunum í sameiginlegan morgunmat eftir æfingar. Þannig kynntumst við frábæru fólki sem við vonumst til að sjá aftur einhvern daginn.
Baldur, Maite & Olle / Hópmynd í shalanu
Við fórum í þrjár dagferðir sem vert er að segja frá. Sú fyrsta snerist um Bítlana, en við fórum og heimsóttum það sem kallast Bítlaashramið í Rishikesh. Þar dvöldu Bítlarnir víst fyrir einhverjum áratugum og sömdu efni í plötu. Eftir dvöl þeirra í þessu tiltekna ashrami blés starfsemi þess víst út, slík var aðsóknin, en í dag er þarna algör draugabær. Einhverjir flækingar hafa tekið sér bólfestu innan veggja ashramsins, halda hliðinu læstu og rukka ferðamenn um aðgang. Þeir segjast vera að vinna fyrir stofnun sem sér um viðhald og varðveislu sögulegra minja.
Þetta voru lítil hús
Maður veit aldrei hverju maður á að trúa hér í Indlandi nema því að trúa aldrei neinu, svo eftir nokkurt streð tókst okkur að semja við þá um hópafslátt fyrir okkur sex sem vorum saman á ferð. Við gengum um grundir ashramsins og stemmningin var notaleg og ljúf. Þarna hefur gróðurinn fengið að vaxa villt í allavega heilan áratug og aparnir eru hæstánægðir með friðinn þarna. Áhugaverðast fannst mér samt að virða fyrir mér byggingarnar og forvitnilegan arkitektúrinn. Margar bygginganna minntu helst á lítil stubbahús, eða kannski að Hobbitaholur sé virðulegri lýsing.
Önnur ferðin var farin með nokkurn veginn sama fólkinu. Við gengum upp að fossi sem er í um klukkutíma göngufæri frá ánni Ganga. Það var svalandi að komast aðeins út úr ysi og þys Laxman Jhula (hverfinu okkar), hvíla sig smá stund á látlausum bílflautunum og asnabjöllunum. Þaðan röltum við svo hærra upp í hlíðarnar þangað til við komum að litlu fjallaþorpi, Patna. Þetta er ábyggilega fallegasta þorp sem ég hef séð á Indlandi. Allt snyrtilegt, huggulegt og með eindæmum kyrrlátt. Íbúarnir virðast leggja mikla rækt við rósir og önnur skrúðblóm því allt var í litríkum blóma.
Það voru blóm sem tóku á móti okkur í þorpinu
Við höfðum gengið smá spöl innan þorpsins þegar á móti okkur tók aldraður herramaður. Hann vildi endilega bjóða okkur heim til sín í chai. Garðurinn hans skaraði alveg fram út því sem við vorum búin að sjá fram til þessa, og hann var meira að segja með avókadó tré í bakgarðinum sem hann hafði ræktað upp af grísku avókadófræi. Meira að segja upp í fjallabæ á Indlandi nær hnattvæðingin að pota fingrum sínum.
Konurnar í þorpinu / Gestir og gestgjafar
Konan hans sauð handa okkur chai á hlóðum, og á meðan við sötruðum á því tók hún til við að elda handa okkur einhvers konar semolina korngraut með möndlum, kardimommum og mjólk. Síðan sýndu þau okkur stolt myndaalbúmið sitt sem einmitt var stútfullt af myndum af þeim við hlið hinna ýmsustu ferðamanna sem álpast hafa inn í þorpið í gegnum árin. Þegar við vorum búin að gæða okkur á gómsætum korngrautnum kvöddum við þau hjón með trega. Litla þorpið Patna hafði sýnt mér hlið á Indlandi sem ég hafði fram til þessa aðeins átt von í hjarta um að sjá.
Baðferð í Ganga
Heilagur eldur í mannþrönginni
Af öðru skemmtilegu sem við gerðum má nefna fjögurra daga Thai Yoga Massage námskeið sem við sóttum, og indverskt matreiðslunámskeið. Hins vegar er miklu skemmtilegra að enda þessa færslu á að segja frá samskiptum okkar við dýrin í Rishikesh; apana og asnana.
Í Rishikesh sem og víðar um Indland eru asnar notaðir sem burðardýr. Yfir bakið á þeim eru strengdir níðsterkir strigapokar sem síðan eru fylltir til hliðana af sandi, möl eða múrsteinum. Og þetta ferja asnarnir svo á milli, frá stórri hrúgu af sandi, möl eða múrsteinum yfir að byggingasvæðinu. Já, svolítið öðruvísi en þetta er gert heima nú til dags! Hvað um það, asnarnir byrja yfirleitt sinn vinnudag milli fimm og sex á morgnana og oft vaknaði maður við óminn af litlu bjöllunum sem þeir bera um hálsinn. Þá gat maður velt sér á hina hliðina, viss um að eiga inni allavega klukkutíma svefn.
Asni
Það vildi svo þannig til að leiðin okkar niður í jóga shala reyndist líka vera leið asnanna yfir á vinnusvæðin. Því fór það svo að á hverjum morgni sendum við upp bæn um að verða ekki samferða ösnunum þann daginn. Hvað sem þeim bænum leið fór oft svo að við ýmist mættum þeim eða urðum að fletja okkur upp við húsvegg þegar þeir komu hlaupandi á eftir okkur og framúr okkur með hlössin sín, og hirðirinn hlaupandi á eftir með prik á lofti, hvetjandi þá áfram á einhverju dýramáli sem hljómaði svona: Hohoho, hehehe, hmhmhm. Verst var það þegar tvö teymi asna mættust á þröngum stígunum milli húsanna. Það þýddi yfirleitt bara eitt: við vorum föst í asnatappa. Þannig að í hvert sinn sem við svo mikið sem heyrðu í einni lítilli asnabjöllu tókum við á rás niður hlíðina til að forðast þann vandræðagang og verða okki of sein í tíma.
Langoor api í mestu makindum
Að lokum eru það blessaðir aparnir en nóg var af þeim í Rishikesh. Það eru tvær tegundir apa þar á bæ, langoor apar sem eru hærri, stærri og með langt skott, og rhesus aparnir sem eru allir minni en alveg jafn færir um að skjóta manni skelk í bringu. Fram að Rishikesh höfðum við ferðast fyrst í sex mánuði um Indland og síðan fimm vikur án þess að til nokkurra átaka kæmi milli okkar og apa. Í Rishikesh eru þeir hins vegar þekktir fyrir yfirgang og við gættum ekki nógu vel að okkur.
Eitt sinn vorum við á rölti milli Laxman Jhula og Ram Jhula og höfðum staldrað við hjá hnetusölumanninum til að fá hjá honum poka af nýristuðum og heitum jarðhnetum. Við héldum síðan för okkar áfram, gæðandi okkur á hnetunum og njótandi lífsins þessu megin Ganga árinnar. Engin umferð manna eða bíla, engar byggingar, bara við, vegurinn og skógurinn. Kemur þá ekki aðvífandi frakkur langoor api sem gerir sér lítið fyrir og stekkur á Baldur og tekur að rífa í ólina á töskunni hans. Notar svo takið sem hann er kominn með til að stíga upp á lærið á Baldri og teygja sig í hnetupokann. Baldur er ansi útlimalangur en það dugði ekki til því apinn náði að slá í pokann og áður en við vitum af eru hnetur fljúgandi í loftinu og sekúndu síðar eru þær útum allt á jörðinni fyrir framan okkur.
Hnetusalinn / Langoor apar að pjattast
Það er ekki að spyrja að því, í sömu andrá koma tíu aðrir hlaupandi á móti okkur, ekki mjög vinveittir að sjá. Ég fraus af skelfingu og á bak við mig heyri ég Baldur hvæsa og baða út öllum öngum til að virka stærri og þar með meira ógnandi. Apagengið hikaði og hélt sér í nægilegri fjarlægt til að við gætum flúið af vettvangi, einum vænum hnetupoka fátækari en blessunarlega laus undan öpunum.
Og rhesus aparnir, þeir eru svo sannarlega engir englar heldur. Hvæsandi á mann úr laufþykkni og berandi tennurnar þannig að hjartað hættir að slá. Ráðast á mann á almannafæri og hrifsa af manni poka fullan af guava ávöxtum. Og ég sem hafði keypt guavað sérstaklega í því skini að smakka það í fyrsta sinn. Það er ekki að ósekju sem við mannfólkið uppnefnum hvort annað apa þegar gengið er yfir strikið!
Fleiri myndir frá Rishikesh er að finna í albúminu okkar.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli